Bruxelles, ma belle

Ik ken Brussel niet, vind er compleet mijn weg niet. In tegenstelling tot Gent, waar ik zonder veel moeite zelfs geblinddoekt zou rondlopen. Voor Brussel geldt dat niet. Of je me nu zou loslaten in de Nieuwstraat, of midden op het Beursplein...het zou me allemaal gelijk blijven, ik moet toch om hulp vragen om mijn weg terug te vinden. Ik heb nooit veel met Brussel gehad, zou er niet uit eigen keuze naartoe zijn gegaan en heb altijd - eerlijk waar - zelfs een heel klein beetje schrik gehad als Brussel dan toch eens op mijn agenda stond. Ik heb geen verklaring voor dit gevoel.

De luchthaven van Zaventem, daarentegen, dat is natuurlijk andere koek. Wie komt daar nu niet graag ? Voor een groot deel van de mensen staat Zaventem gelijk aan de start van de vakantie, of alleszins aan reizen (die dienstreizen van tegenwoordig zijn ook niet bepaald zware straffen). Onlangs was ik er zelfs nog voor een presentatie in het kader van een collectief ontslag dat was aangekondigd bij een luchtvaartmaatschappij. Ik kon toen even heel kort de binnenkant van Brussels Airport zien, op weg naar de kantoren van die maatschappij.

Ik vind het heel moeilijk om me in te beelden hoe de dag van gisteren voor zo velen onschuldig is gestart en zo enorm tragisch is afgelopen. Zakenmensen die, waarschijnlijk voor de zoveelste keer, stonden te wachten om in te checken voor een vlucht die hen tot bij zakelijke contacten zou brengen waar contracten zouden moeten onderhandeld worden, presentaties gegeven,...
Families die, tegen alle regels in, misschien zelfs al een beetje van een vervroegde Paasvakantie in de zon, of sneeuw, wilden gaan genieten. Tantes, ooms of buren die afscheid namen en net tegen elkaar hadden gezegd: "Tot snel ! Amuseer jullie maar ! Laat iets weten van zodra het vliegtuig veilig geland is, dan zijn we gerust !". Pendelende werknemers die na een vroege treinreis nog een korte metrorit moeten doen vooraleer ze in de buurt van het kantoor zijn. Net zoals elke dag zijn deze mensen 's morgens uit bed gekomen met de intentie om de tweede werkdag van deze week te starten. Sommigen zaten waarschijnlijk nog in gedachten bij het afgelopen weekend, anderen waren misschien al aan het aftellen naar het komende weekend. Jongeren op weg naar school, op weg naar de laatste examens in deze periode,..

Ik heb geen zin om hier zware statements te maken over wat er allemaal gaande is. Ik heb daar zeker wel een eigen mening over, maar zie er het nut niet van om daar een grote polemiek over te starten.

Wat voor mezelf duidelijk is geworden ? Ik stop voorlopig even met dromen over New York, Rome, Barcelona en andere steden die ik zeker nog wil gaan bezoeken. De volgende citytrip die ik maak: Brussel.

Normal is an Illusion

Normaal zijn is zó lastig...en het zorgt er bovendien ook nog voor dat die chaos in mijn hoofd nog groter wordt.

Om die chaos te verdrijven heb ik notaboekjes nodig, om lijstjes te maken...liefst van al nog met een mooie vulpen of balpen.

Hoe is het zover kunnen komen ? Geen idee...it started when I was little. Zelfs in de lagere school had ik al een voorliefde voor hip en kleurrijk schoolgerief. Ik herinner me vooral nog de gekleurde campus-balpennen en geurende gommetjes (die achteraf giftig bleken), pennenzakken à gogo,...

De nood aan leuke notaboekjes is dus gebleven, en ook de liefde voor mooi schrijfmateriaal. Ik heb een zwak aan voor vulpennen, van verschillende merken: Parker, Waterman, Lamy, Faber-Castell,...ze hebben allemaal een plaatsje verdiend in mijn zwart lederen etuitje. Onlangs werd de collectie aangevuld met een prachtige Mont Blanc balpen, maar daarover later zeker eens meer, want zo'n balpen verdient uiteraard een eigen post.

Mijn favoriete plaats om notaboekjes aan te schaffen ? Ontegensprekelijk...Hema ! Ik verdrink er in het overvloedige, prachtige, kleurrijke aanbod. De notaboekjes hoeven niet duur te zijn hoor, begrijp me niet verkeerd. Meestal kosten ze net geen € 5. Bij Action bijvoorbeeld, kosten ze maar € 1,5

Mijnlaatste aanwinsten:

Vraag me nog niet wat ik er in ga noteren...tenzij in het rechtse boekje. Dat spreekt, denk ik, voor zich. Zouden we er eindelijk eens aan beginnen ? Zou het lukken ? Ik kan niets beloven, maar doe (zoals altijd) heel erg mijn best. Wordt ongetwijfeld nog vervolgd...

Het voornemen om deze blogspot nieuw leven in te blazen is alvast ook een grote beslissing geweest. Schrijven, daar moest ik dringend opnieuw tijd voor maken. Dat is gewoon iets wat moét gebeuren. Al die chaos moet ergens tot uiting komen, en als dat niet kan dan is de chaos uiteindelijk onoverkomelijk.

Uiteraard, lieve vriendjes, gaat ook de beslissing om het schrijven opnieuw op te nemen gepaard met enkele slapeloze nachten. Wat ga ik daar dan op schrijven ? Wat is goed genoeg om daar op te posten ? Hoe gaan we dat dan structureren ? Wat eerst en wat nadien ? Hoe dikwijls ? Gaat dat lukken ? Wat als jullie mijn schrijfsels helemaal niet kunnen appreciëren ?
Wel...F*CK IT (pardon my French!)...dat zien we dan wel. Ik probeer nu gewoon mijn hoofd wat leger te maken door hier enkele posts te lanceren. Daar zullen ongetwijfeld wel enkele "brainfarts" tussen zitten, maar dat is dan gewoon maar zo. En, als jullie het maar niets vinden...dan lees je het gewoon maar niet...deal ?