Communicatie is een raar gegeven. Toen ik op de hogeschool mijn eerste les volgde, ging het al meteen over een zender, een ontvanger, een boodschap, en de onvermijdelijke ruis. Ik dacht letterlijk dat ik het verkeerde klaslokaal was binnengewandeld. Ik wilde geen radio in elkaar leren knutselen, maar het klonk alsof ze daartoe de introductie aan het geven waren. Dit was toch wel iets te technisch voorgesteld, dacht ik. Niet dus...zoveel jaren later weet ik maar al te goed dat die ruis inderdaad gewoon onvermijdelijk is. Ik kom even "to the point"...
Ik heb een extraverte persoonlijkheid, zoveel is - denk ik - voor iedereen wel duidelijk. Echter, dat wordt me helemaal niet altijd in dank afgenomen. Erger zelfs, blijkbaar is mijn persoonlijkheid aanstootgevend voor sommigen. Meestal zijn dat dan introverte persoonlijkheden, en ik kan hen volgen, tot op zekere hoogte. Voor mij is het heel erg gemakkelijk om mijn gevoelens te uiten, dat is voor mij gewoon iets dat natuurlijk komt, zoals ademen, ik hoef daar helemaal geen inspanning voor te leveren. Voor introverte mensen ligt dat (blijkbaar) helemaal anders. Uiting geven aan emotie is voor hen een echte opgave. Ik kan me voorstellen dat het soms heel erg frustrerend moet zijn om te zien hoe iemand anders daar weinig tot geen inspanning moet voor doen. Maar zo gaat het met alles, toch ? Ieder zijn talent, of zoiets ?
Een introverte persoon komt op mij al heel gauw over als: gegrond, serieus, intelligent. Dat zijn denkers, die héél erg goed weten waar ze mee bezig zijn. Ze nemen de tijd om plannen te maken vooraleer iets tot uitwerking wordt gebracht. In dat opzicht ben ik uiteraard helemaal anders. Ik zal al gemakkelijk een plan tot uitvoering brengen, om in het midden te merken dat ik een aantal belangrijke zaken over het hoofd heb gezien waardoor het plan eigenlijk van bij het begin helemaal onuitvoerbaar was. Maar ik kan moeilijk wachten om ergens aan te beginnen, want dan dooft mijn enthousiasme uit. Als ik moet wachten tot alle plannen gesmeed zijn, ligt mijn "positieve popelende zelve" al lang knusjes opgerold in de zetel te snurken (want ik ben bovendien ook nog eens fundamenteel lui, ik geef het toe). Het nadeel hiervan is dat ik als gevolg hiervan ook geregeld een deur op mijn neus krijg, of regelmatig moet afremmen en toegeven dat het ALWEER niet goed (genoeg) was. Mijn levensmotto hierbij was altijd dat ik nooit spijt zou moeten hebben omdat ik iets niet had geprobeerd. "Great things never came from comfort zones", of zoiets.
Tot op heden ben ik daarbij nooit mijn positivisme, energie, (kinderlijk) enthousiasme, enz...bij verloren, als ik het niet altijd simpel. "Dust yourself off and try again", je hebt er altijd wel wat wijsheid bij gewonnen. Zelfzekerheid daarentegen, is een kwaliteit die hier enorm onder kan lijden en dan ga ik er meteen al van uit dat dit aanwezig was van bij het begin.
Er worden binnen de persoonlijke en professionele communicatie soms rake klappen uitgedeeld, dat hoef ik niemand te vertellen. Meestal valt dit wel te plaatsen, of op z'n minst te relativeren.
And then shit got personal...
